Bizim kinoya niyə baxılmır? Söhbət komediyalardan getmir. Ciddi məzmunlu filmlər niyə auditoriya tapmır? Çünki həyatımızın özü filmdir. Çünki heç bir rejissor real həyatda baş verən hadisələri ondan daha yaxşı çəkə bilməz, heç bir aktyor da həyatdakından daha inandırıcı oynaya bilməz. Ona görə də kinoya ehtiyac qalmır.

Əlbəttə ki, bu ironiya idi. Kino çəkmək sadəcə kamera arxasında dayanmaq deyil, bu, bir əsər yaratmaqdır. Və bu əsərin personajları başqa planetlərdən, ya da mistik dünyalardan yox, real həyatdandır – hər gün qarşılaşdığımız, küçədə, işdə, ictimai nəqliyyatda gördüyümüz insanlardır. Yəni kinoda göstərilənlər cəmiyyətin aynasıdır.

“Bəyin oğurlanması” yadınızdadır? Hər bayram televiziyalar göstərir. Orada bir söz var: “Siz də elə çəkim ki, adamın ürəyinə toxunsun, inandırıcı kino olsun”. Amma biz indi nə çəkirik? Biz dünya kinosuna yeni janr gətirmişik – “heç kəsin xətrinə dəyməyən ciddi filmlər” janrı.

Mən müəllim ailəsində böyümüşəm. Müəllimlik şəxsən mənim üçün ən müqəddəs peşələrdən biridir. Amma desəm ki, məktəbdə və universitetdə gördüyüm müəllimlərin hamısı vicdanlı olub, yalan danışmış olaram. Eyni şey həkimlərə, mühəndislərə, mollalara və vəkillərə də aiddir. Hər peşədə dürüst insanlar olduğu kimi, öz peşəsinə ləkə gətirənlər də var.

Hansı sahənin adamlarından kino çəkilirsə, o sahənin nümayəndələri inciyir. Elə bil heç biri bu cəmiyyətin parçası deyil. Müəllimlərdən film çəkiləndə – müəllimlər narazı qalır. Dini fanatizmi göstərəndə – dindarlar ayağa qalxır. Cinayət filmini göstərirlər – vəkillər bəyanat yayır. Bəs yaxşı, kinonu kim üçün çəkək? Yeganə variant qalır – süni xoşbəxtlik və boş romantika.

Vəkillər Kollegiyası dünən yeni bir səviyyəyə qalxdı – kinoya görə bəyanat yaydı. Çox dramatik, çox emosional, sanki dövlət çevrilişi olub. Adam elə bilir, film çəkənlər demişdi ki, hüquqşünaslar ləğv olunsun.

Əslində, məhz hüquqşünaslar kino ilə real həyatı bir-birindən ayırmağı hamıdan yaxşı bacarmalıdır. Axı qanunlarla işləyən insanlar yaxşı bilməlidirlər ki, sənədli film başqadır, bədii film başqadır. Və ümumiyyətlə, hərənin öz işi ilə məşğul olması hüquqşünasların da, rejissorların da, müəllimlərin də əsas prioriteti olmalıdır. Onda nə inciməyə ehtiyac qalacaq, nə də bəyanat yaymağa.

Hər kəs öz işini yaxşı görsə, hər şey yerinə oturar. Kinomuz da baxılan olar, təhsilimizi də tənqid etməyə ehtiyac qalmaz, qanunlarımız da hamıya eyni işləyər. Əks halda, belə çıxır ki, biz nə kinoda gerçəkliyi göstərə bilirik, nə də gerçək həyatda kinodan çıxıb normal müzakirə edə bilirik.

Emin Əfəndi

Yazıları Emin Əfəndinin teleqram kanalından izləyə bilərsiniz: //t.me/efendi19

Heç kəsin xətrinə dəyməyən ciddi filmlər... - Emin Əfəndi yazır