1980-ci illərdə bir çox mikroavtobus pəncərəsinin, mağazanın və evin divarlarını bəzəyən “Ağlayan uşaq” tablosu son 30 ildə əfsanəyə çevrilib. 1950-ci illərdən bəri İngiltərədə 250.000 nüsxə satılan tablonun hekayəsi anlaşılmazlıqlarla doludur.

Sfera.az "Ağlayan Uşaq" rəsminin kədərli hekayəsini təqdim edir.


Dünyada milyonlarla tirajla satılan gözləri yaşla dolu, günahsız oğlan ilk vaxtlar çox sevilsə də, ingilis mətbuatının hiyləsinin qurbanı olub və ona “lənət” damğası vurulub.


Türkiyədə daha çox “Çiko” kimi tanınan tablo bir çox insanda mərhəmət, şəfqət kimi hisslər oyadır.

Kütləvi istehsal edilən ucuz rəsmlərdən biri olan "Ağlayan uşaq" italyan rəssamı Bruno Amadionun (1911-1981) imzasını daşıyır.


Venesiyada turistlərə rəsm sataraq çörək qazanan Amadionun 27 rəsm əsəri məlumdur. Covanni Braqolin kimi tanınan rəssam əsərlərində bəzilərinin “qaraçı uşaqları” adlandırdığı ağlayan uşaqları təsvir edib.

1950-ci illərdən etibarən dünyanı gəzməyə başlayan rəsmin yüzlərlə müxtəlif variantı hazırlanmışdır.


Əslən fındıq gözlü və qaraşın olan uşaq sarışın və mavi gözlü olub. Onun pencəyinin modeli dəfələrlə dəyişib. Bəzən cinsini dəyişib qız olur. Onun yaşı azaldılıb və ya böyüdülüb. Hər ölkəyə, hər tələbata və hər zövqə uyğun bir çox dəyişikliklərə məruz qalıb. Dəyişməyən tək şey onun göz yaşları və ürəkağrıdan baxışları idi.
Rəsmin lənətlənməsinə gəlincə... Hər şey İngiltərədə bir yanğınla başlayıb.

İngiltərənin "The Sun" qəzetinin 4 sentyabr 1985-ci ildə dərc etdiyi xəbərdə Yorkşir mədən qəsəbəsində yanğınsöndürən bir işçinin tamamilə yanan bir çox evdə bu plakatların heç bir zərər görmədiyini iddia etdiyi yazılmışdı. Bunu görən digər yanğınsöndürənlər “Ağlayan uşaq” tablosunu heç vaxt evlərinə qoymayıblar. Təbii ki, bu xəbəri oxuyan rəsm sahibləri təlaşa düşüblər.

Yanğınların əksəriyyəti guya çarpayıya, pərdələrə yaxın yararsız elektrik sobalarından istifadə etmək və ya sobaları açıq qoymaqdan baş verib.
 

Həmin illərdə İngiltərənin kasıb məhəllələrində bu afişanın 50 min nüsxəsi satılmışdı. Yanğınlar həmişə kasıb məhəllələrdə baş verirdi. Qəzetin dəvəti ilə 2500 oxucu evlərindən qəzetə afişa göndərib. Plakatlar kütləvi şəkildə yandırılıb, fotoşəkillər yenidən birinci səhifədə dərc olunub. Yavaşlaya bilməyən qəzet tilsimi pozmaq üçün yazıb: “Şəkli gecikdirmədən başqasına ver, ağlayan oğlan-qızları bir yerə yığ, ya da bir yerə as”- deyə çox primitiv bir rəftar nümayiş etdirərək tövsiyə edilib.
 

Sonra minlərlə insan qəzetə zəng edərək yaşadıqlarını danışıb.


Hekayələr inanılmaz idi. “Ağlayan uşaq” tablosunun gecələr ağlama səsləri çıxardığı, göz yaşlarının qan rənginə çevrildiyi, tablonun heç bir səbəb olmadan silkələnib titrəməyə başladığı barədə şayiələr çoxalmışdı.

Sonda bu məsum şəkil “lənət”ə çevrildi. Lakin “Ağlayan oğlan” bir müddət də olsa unudulmuşdu...


Sonradan onun lənəti Çilidə ortaya çıxacaqdı. Paytaxt Santyaqoda bir təşkilatçı Halloween üçün çap etdirdiyi posterdə “Ağlayan uşaq” şəklini istifadə edib. Plakat şəhərin bütün əsas küçələrində və ticarət mərkəzlərində asılıb. Paranormal hadisələrlə maraqlanan dairələr və media nümayəndələri ayağa qalxaraq şəklin lənətləndiyini və dərhal asıldığı yerdən götürülməli olduğunu bildiriblər. Çilinin ən böyük qəzeti Las Ultimas Noticias (LUN) hadisəni "Ağlayan Oğlanın Soyuq Qayıdışı" sözləri ilə başlıq edib. Qəzetin danışdığı 80-ə yaxın adam rəsm əllərində olandan bəri başlarına pis şeylər gəldiyini bildirib: boşanan kim, işlərindən qovulan kim və ya evlərində yanğın olan kim…

"Ağlayan Oğlan" yaratdığı bu şəhər əfsanəsi hətta "Da Vinçi Kodu"nu da kölgədə qoyub.


Yanğınsöndürənlər bütün yanğınların səhlənkarlıqdan baş verdiyini bəyan etsələr də, “The Sun” qəzetinin yaydığı xəbər cəmiyyət tərəfindən daha çox qəbul edilmiş kimi görünür. Əslində isə bu hadisə cəmiyyəti çox asanlıqla manipulyasiya etməyin mümkün olduğunu göstərirdi.

Aysel

Sfera.az