Sfera.az Qaynarinfo-ya istinadən "Ordan-burdan” layihəsində ssenarist-aktyor Kənan Yusifovla müsahibəni təqdim edir:

- Hamı kimi eyforiyadayam bu dəqiqə. (gülür). Eyforiyada olduğunu bilib bundan zövq almaq maraqlıdır. Zarafatsız, bütün xalqımız kimi təbii ki, çox sevinirəm. Demək olar, ümüdümüzü kəsdiyimiz bir şey baş verib. Şad günlərdə, toyda-bayramda artıq şablonlaşmış "gün o gün olsunlar" bu gündür. Rəsməm tarix yaşayırıq. Həm qürurlu, həm sevincli, həm də kədərli.

- Füzulidən çıxanda 4-5 yaşlarında olmuşam. Belə deyim, tam hər şey yadımda qalmasa da, kəsik-kəsik kadrlar xatirimdədi. Uzun illər onları elə xatirəmdə qoruyub saxlamışam. Sıralamaları belə demək olar ki, eynidi. Həm şəhərdəki, həm kənddəki evimiz, həyətimiz, həyətimizdəki qızılgüllər, tut ağacı, bir-iki təşkil olunan məclisdən kadrlar. Evimizin içi, o qoxu. Qoxu yaddaşı da qəribə şeydi. Uşaq vaxtı elə bilirdim o evə getsək yenə o qoxunu hiss edəcəm. İnternat məktəbi, yolun üstündəki Dilguşanın dükanı... klub, park, univermaq, bir neçə dəfə gedib dondurma yediyimiz bir yer var idi, pilləkənlə yuxarı qalxırdın. Atamın aldığı plombir. Atamın mənimlə əmim oğlunu futbola aparması, orda içdiyimiz limonad... Kəndimizdəki evin həyəti, evin ikinci mərtəbəsindən təpəsi üstə yıxılmağım (gülür), 4-5 yaşlı uşaq üçün çox şey xatırlayıram. Son kadrlar isə rəhmətlik atamla bağlıdı.

- Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin! Əlbəttə, həmin gün səhər tezdən xəbəri eşidən kimi elə Şəhidlər Xiyabanına getdim, bu şad xəbəri atama çatdırdım. Doğurdan da anamın məzarından başlayıb qorumağa. Söz xatirinə deməmişəm. Bir çox adam bu barədə mənə danışıb. O məzarlığı necə qoruduğunu, hər səhər qızılgüllər apardığını. Özü kimi sevgisi də böyük olub. O kinolarda gördüyümüz yalançı qəhrəmanlar var e, atam bax o qəhrəmanın əsil özüdü mənə görə.

- Onu deyənləri anlamıram, vallah. Otuz il camaat acından ölməli idi? Otuz il zarafat deyil e. Bir igidin ömrüdür. Daha otuz ildə də kimsə özünə şərait qurmasınmı? Bir də ki, bu, hamıya aid deyil, axı. Yataqxanalarda çətin şəraitdə yaşayan nə qədər məcburi köçkün var. Bu, çox çətindi e, sahib olduğun, illərlə qurub-quraşdırdığın hər şeyin birdən məhv olması və sıfırdan başlamaq. Elə danışanlar sadəcə empati qura bilsələr, anlayarlar. O ki, qaldı sui-istifadə edənlərə, onlar hər yerdə, hər bölgədə, hər ölkədə var. Bakıda hər rayondan insanlar var. Bakıda yaşayırlar, yayda da istirahətə rayonlarına gedirlər. Burda işləyirlər. Bakıda bu dəqiqə tək bakılılar olsa idi, inan şəhər bomboş olardı. Əlbəttə, gedəcəm və ata evimi tikəcəm.

- Artıq Xocalı faciəsi ilə bağlı bir filmin ssenarisini bitirmişik. İnşallah çəkilməlidi. İkinci Qarabağ müharibəsi ilə də bağlı istəyərdim mütləq nəsə edək. Məncə, edəcəyik və əminəm o filmin sonu xoşbəxt sonluq olacaq. Müharibə sənət yaradır. Razıyam. Bu haqda Dostoyevskinin maraqlı fikirlərini oxumuşdum. Təxminən eyni məzmunda.

- Açığı, uşaqlıqdan bu sənətə meylim var idi. Sadəcə, evdə bir az o tərəfə yönləndirməyə çalışdılar. Amma qismət. Həyat özü elə elədi ki, gəldim bu yana. Əvvəl daha çox ssenaristliklə başlamışam, sonra paralel alındı.

- Bilirsən, hərəsinin öz vaxtı var, deyərdim. Bəzən uzun müddət heç nə yazmıram, halım, həvəsim olmur. Elə də olur ki, əksi olur, uzun müddət pərdəarxası işləmək lazım olur. Amma yaxşı ki, ssenaristəm. Tək aktyorluqla çətin olardı. Dövr də dəyişir. Artıq tək kino, serial, televiziya yox, sosial şəbəkələr də girib işin içinə. Burda isə öz ideyan, öz düşüncən, məhsuldarlığın olmasa çətin olar. Çünki daim aktiv olmalısan, daim yenilik lazımdır, yoxsa itərərsən.

- Çətin sualdır. Əslində, tam peşəkar aktyor üçün rol fərqi olmamalıdır. Mənfi roldan qorxmuram, oynamışam da. Hətta deyilənə görə, yaxşı alınıb. Məni tanımayıb mənə rola görə nifrət edən adamlar olub. (gülür) Amma nəyi oynamaq istəməzdim... düşünəm gərək. Yəqin ki, var elə rollar və bu da mənim zəifliyimdir.

- Haqlı saydıqlarım da olub, saymadıqlarım da. Ümumən kütlə üçün işləyirik. Yəni, bayağılıq qaçılmazdı. Amma müəyyən qədər bayağılıqdan uzaq işlər də görmüşük. Tənqidə açıq adamam. Normal tənqid edən adamla çox rahat müzakirə də edə bilərəm. Təbii ki, zövqü olan, intellekti olan adamın tənqidindən söhbət gedir. Yoxsa, lağlağı yox. Adi Yutuba girib rəylərə baxsan, görərsən ki, tənqid olunmalı şey qalıb qıraqda, birdən elə şeyə ilişirlər ki, adam bilmir gülsün, ya ağlasın. Məsələn, bu kurtkanı keçən dəfə də geyinmişdin, başqa kurtkan yoxdu?

- Səmimi olaq da. Ölkədə kütləvi görülən işlərin çoxu bayağıdı. Ad çəkməyim, çünki o işlərdə başqa adamların da haqqı var, onlar başqa cür də düşünə bilərlər. Xətrlərinə dəymək istəmirəm. Öz adıma deyirəm. Amma tam vicdanla bayağı olmayan, heç olmasa sosial mesajı olan işlər də görməyə çalışıram və açığı, o işlər mənimçün daha qiymətlidi.

- Əsas maddiyatdı. Kütlə də var işin içində. Elə maddiyyat və kütləvilik bir-birinə bağlı şeylərdi. İnanırsan, elə adamlar var ki, məni hansısa kommersiya filmində ya hansısa videoda görüb özümlə şəxsən tanış olanda təəccüblənir. Deyir, səni başqa cür bilirdim. Məlum, hamıya bütün xırdalıqları izah etmək olmur. Amma çalışırq yavaş-yavaş düzəlsin.

- Ən məhşuru bilmirəm, amma ən birinci daha çox tanınmağım "Qayınana" serialında "Potu" obrazı olub. 8 il keçib, hələ də o adla çağıranlar var. Ona görə ən köklüsü odur, məncə. Həm çox güclü sənətkarlarla tərəf müqabili olduğum roldu. Ən çox şey öyrəndiyim roldu demək olar.

- Çəkdirsinlər də. Məgər, bu pisdi? Mən çox rahatam. Kim də şəkil çəkdirmək istəyir, ürək sözlərini demək istəyir, məmnuniyyətlə qarşılayıram. Serialda çəkilirdim, metro ilə gedib-gəlirdim və heç bir narahatçılığım yox idi. Məncə, bu, bir az da daxili məsələdir. Həm Azərbaycanda guya meqa ulduz oıub neynəyəcəksən ki? Yenə axşam "Tarqovı”ya, bulvara gedəcəksən, yenə "Tiflis” prospektində tıxaca düşəcəksən, yenə "çayı dəstgahla ya dəstgahsız” sualına cavab verəcəksən. (Gülür) Odur ki, səmimiyyət ən doğrusudur.

- Hansısa mükafatlara layiq olanlar var. Amma Oskar məncə yoxdu. Oskar ala biləsi rejissor, ssenarist, aktyor ola bilər, amma təəssüf ki o məhsul yoxdu. Gərçi Oskar alan filmlərin də içində Oskara layiq olmayanlar az deyil...

- Ümumiyyətlə, bu təxribata çəkən sualları nəyin xətrinə verirsən? (gülür).

- (gülür) Yox, ad çəkmək düzgün deyil. Durduq yerə nəyə lazımdır ki? Həm də, yazarlar, jurnalistlər ad çəkəndə mətbuatda adekvat cavablar olur. Bizdə bir az başqadı. Onda olarmı mən də bir sual verim?

- Səncə, ən istedadsız yazar kimdir?

- Həsən Məmmədov, Yaşar Nuri. Yaşar Nuri çoxtərəfli aktyor olub, ona görə onu ən çox görürəm.

- "Bir cənub şəhərində", "Bizim Cəbiş müəllim", "Köpək", "Şərikli çörək". Dörd oldu. (Gülür)

- Bu filmlər bizim üçün hamısı nostalgiyadı. Hamısının, ən pisinin belə dəyəri var. Ona görə də bu suala belə cavab vermək istəyirəm.

- Hələ istedadımı tam göstərməmişəm. Göstərəndə məsləhət görərəm. (güldükcə gülür)

- Mənə də. Xoş oldu.