Ətraf insanlarla doluydu, hər an bir hadisə, təxribat ola bilərdi. Maraqlısı da budur ki, polis toplaşanları məlumatlandırmaq əvəzinə susmağı məqsədəuyğun sayırdı. Halbuki onlara "olmaz" sözünü elə izah etmək lazım idi ki, adamlar bunun özlərinin həyatı üçün vacib olduğunu anlasınlar. Polisi Nobel prospektində yanğın zamanında olduğu kimi bir qədər hazırlıqsız gördüm. Məsələn, bayırdan gələnlərə qadağa olduğunu dedikləri halda, axşam vaxtı "mən xəstəxananın işçisiyəm, işə gəlmişəm", deyənləri vəsiqə tələb etmədən içəri buraxırdılar. Xəstəxana personalının vəsiqəsi olmadığını əvvəldən bilsəydim, mən də bu üsuldan istifadə edib içəri daxil olardım. Personal da məni sorğu-suala tutsaydı polis olduğumu deyərdim. Burada çətin bir iş yoxdu. Əsl yersiz olan isə polisin işdən evinə gedən tibb işçisini içəridə saxlayıb, "hara gedirsən", deyə soruşmağı idi. Bundan başqa, asayişimizi qoruyanların mobil telefon əllərindən heç düşmürdü, öz aralarında əlaqə saxlamaq üçün ratsiya ola-ola, ora-bura var-gəl edib uzun-uzun mobil telefonla danışırdılar. Bəzilərinə xüsusi qulaq asırdım, şəxsi söhbətlər idi, işlə bağlılığı yoxdu. Halbuki belə hadisələrdə onların gözləri dörd olmalı, ətrafda quş da səkə bilməməlidir. Bu yazdıqlarım bütün polislərin ünvanına deyil, sadəcə işinə səhlənkarlıqla yanaşanlaradır. Mən o an polisdən daha sayıq davranırdım desəm, yəqin qeyri-təvazökarlıq olmaz. Polisin əhalini oradan uzaqlaşdırmaq meyli vardı, amma bunu necə edəcəklərini bilmirdilər. İzah elədim ki, baş verənləri əhaliyə gözəl dillə anladıb, onların xoşluqla uzaqlaşmasına nail olsunlar. Ən azından izah eləsinlər ki, bu, qadağa deyil, onların təhlükəsizliyi üçündür. Polis dostumuz isə məni uzaqlaşdırmağa çalışır, qayğıma qalırdı, deyirdi ki, başıma bir iş gəlməyini istəmir. Digər həmkarlarım xəstəxana rəhbərliyinin çıxıb bir açıqlama verəcəyini gözləməkdən ümidlərini kəsib getmişdilər. Əvvəlcə 1 saata insanları bir-bir yoxlayaraq içəri buraxacaqlarını söylədilər. 1 saat keçəndən sonra da 2 saat ərzində bunu edə biləcəklərini dedilər.